Endoskopia kręgosłupa
Endoskopowa dyscektomia – wszystko co powinieneś o niej wiedzieć
Endoskopowa mikrodiscektomia jest obecnie najbardziej innowacyjną metodą chirurgicznego leczenia dyskopatii. Należy do technik małoinwazyjnych (MIS – minimally invasive surgery)
Operację przeprowadza się z użyciem endoskopu, czyli zaawansowanego instrumentu, który zapewnia doskonałą wizualizację, dzięki bezpośredniemu oświetleniu oraz dużemu powiększeniu przekazywanemu przez wysokiej jakości optykę połączoną z kamerą wysokiej rozdzielczości.
Endoskop ma średnicę niespełna 6mm, zatem nacięcie na skórze znacznie mniejsze niż 1cm i po wygojeniu jest niemal niewidoczne, podczas gdy w operacji klasycznej mikrodyscektomii, jest ono wielokrotnie większe.
Za pomocą endoskopu dociera się do miejsca w którym uciśnięty jest nerw, co jest źródłem bólu. Następnie przez kanał roboczy endoskopu za pomocą mikronarzędzi usuwa się przepuklinę, czyli przeprowadza się odbarczenie czyli dekompresję nerwu.
W przeciwieństwie do klasycznych operacji w operacji endoskopowej mięśnie przykręgosłupowe są jedynie rozwarstwiane, a nie odcinane od kręgosłupa. Dzięki temu eliminuje się dwa najpoważniejsze problemy związane z klasyczną mikrodyscektomią: niestabilność kręgosłupa oraz powstanie rozległej blizny obejmującej struktury nerwowe.
Co to jest endoskopia?
Endoskopowa mikrodiscektomia jest najnowocześniejszą i najbezpieczniejszą metodą chirurgicznego leczenia dyskopatii. Z dostępnych metod chirurgicznych jest ona najmniej inwazyjna. Polega ona na usunięciu przepukliny dysku która, uciskając na nerw wywołuje objawy rwy kulszowej.
Jakie są wskazania do operacji endoskopowej?
Wskazania do dyscektomii endoskopowej jest przepuklina dysku czyli przepuklina jądra miażdżystego, powodująca:
- Silny ból kręgosłupa z promieniowaniem do kończyny dolnej (rwa kulszowa), który nie ustępuje pomimo stosowania leków oraz rehabilitacji.
- Postępujące osłabienie kończyn dolnych (niedowład)
- Narastające zaburzenia czucia w kończynach dolnych
- Nietrzymanie/ zatrzymanie oddawania moczu i stolca
Ostatni z wymienionych objawów wymaga natychmiastowej interwencji chirurgicznej.
W procesie kwalifikacji do operacji ważna jest korelacja objawów z wynikami badań Rezonansu Magnetycznego kręgosłupa
Jakie są korzyści dyscektomii endoskopowej dla pacjenta?
Z punktu widzenia pacjenta operacja endoskopowej dyscektomii wykazuje liczne korzyści w porównaniu z tradycyjną operacją mikrodyscektomii:
- Większa dokładność operacji
- Większe bezpieczeństwo operacji
- Minimalny uraz wynikający z operacji
- Mniejsze ryzyko komplikacji
- Minimalna utrata krwi
- Mniejszy ból pooperacyjny
- Więcej dobrych wyników po operacji
- Szybsza pionizacja po operacji
- Szybszy wypis ze szpitala
- Krótszy czas rekonwalescencji
- Szybszy powrót do pracy i uprawiania sportów
- Mniejsza blizna pooperacyjna
Bezpośrednią korzyścią dyscektomii endoskopowej jest natychmiastowe ustąpienie objawów rwy kulszowej
Pozostałe korzyści wynikają najdalej posuniętego zminimalizowania dostępu do przepukliny w kanale kręgowym. W przeciwieństwie do klasycznych operacji w operacji endoskopowej mięśnie przykręgosłupowe są jedynie rozwarstwiane, a nie odcinane od kręgosłupa. Dzięki temu eliminuje się dwa najpoważniejsze problemy związane z klasyczną mikrodyscektomią: niestabilność kręgosłupa oraz powstanie rozległej blizny obejmującej struktury nerwowe. Minimalny uraz wynikający z operacji co przekłada się na minimalny ból pooperacyjny. Większe jest bezpieczeństwo operacji, a mniejsze ryzyko komplikacji. Utrata krwi w trakcie operacji jest znikoma. Pionizacja po operacji i wypis ze szpitala możliwy jest nawet w dniu operacji. Krótszy jest czas rekonwalescencji, a także szybszy jest powrót do pracy i uprawiania sportów.
Jak duża blizna pozostanie po operacji ?
Całą operację wykonuje się przez pojedyncze kilkumilimetrowe nacięcie, które po wygojeniu jest niemal niewidoczne.
Ważniejsze jednak jest to, iż metoda ta charakteryzuje się minimalnym uszkodzeniem tkanek położonych głębiej.
Dzięki temu zapobiega się powstawaniu rozległej blizny w kanale kręgowym oraz eliminuje się ryzyko pooperacyjnej niestabilności kręgosłupa.
Jakie są rodzaje operacji endoskopowych?
Operacje endoskopowe w odcinku lędźwiowym wykonywane są z dwóch różnych dostępów. Wyboru dokonuje chirurg, biorąc pod uwagę operowany poziom kręgosłupa oraz lokalizację przepukliny, tak aby dopasować optymalną drogę dojścia miejsca ucisku nerwu.
Dostęp tylny
Operacje z dostępu tylnego tzw. interlaminarnego – czyli między łukami kręgów- gdzie nacięcie wykonuje się w linii pośrodkowej nad kręgosłupem następnie rozwarstwia się mięśnie i nacina więzadło żółte, zamykające od tyłu kanał kręgowy.
Jest to najlepsza metoda do operacji poziomu L5/S1 z uwagi na naturalnie szerokie tzw. „okno kostne” między łukami L5 i S1
Po dotarciu do kanału kręgowego identyfikuje się nerw a następnie delikatnie przesuwa się go, aby uwidocznić położoną pod nim przepuklinę dysku, którą następnie się usuwa.
Operację można zakończyć, kiedy usunie się przepuklinę w całości lub w licznych mniejszych fragmentach.
Uwidacznia się wolny od ucisku, tętniący w rytmie serca korzeń nerwu.
Dostęp boczny
Operacje z dostępu bocznego, czyli transforaminalnego, wykonuje się przez otwór międzykręgowy (łac. foramen).
Otwór międzykręgowy jest naturalnym oknem kostnym, którym nerw opuszcza kanał kręgowy.
Z uwagi na obecność talerza biodrowego dostęp ten jest nieosiągalny bezpośrednio na poziomie L5/S1. Stosuje się go na poziomie L4/5 i wyższych.
Cięcie wykonuje się z boku mniej więcej 10-14 cm bocznie od linii pośrodkowej, w zależności od poziomu oraz budowy pacjenta.
Po rozwarstwieniu mięśni endoskop wprowadza się bezpośrednio przez otwór międzykręgowy.
Po zabezpieczeniu osłonką endoskopu wychodzącego nerwu przystępuje się do usunięcia przepukliny.
Podobnie jak przy dostępie interlaminarnym operację kończymy po usunięciu przepukliny i wizualizacji wolnego, tętniącego korzenia nerwowego.